Prezentujemy Kacperka.

Obserwacja niemowlęcia leżącego na plecach.
Tułów po stronie twarzowej ( tam gdzie zwrócona jest główka) jest wydłużony, ręka i noga wyprostowane (pozycja szermiercza), po tej stronie jest ciężar ciała. Po stronie potylicznej (tył główki) tułów jest skrócony a kończyny zgięte. Zmiana ułożenia głowy powoduje przeniesienie ciężaru ciała na drugą stronę co jest przygotowaniem do lokomocji.
Leżąc na plecach obserwujemy przewagę mięśni zginaczy i słabą pracę przeciw grawitacji. Rączki i nóżki są zgięte i ułożone w bok jak „żabka”. Ruchy mają charakter uogólniony, nieskoordynowany i bezcelowy.

Reakcja kopnięcia nogą u zdrowego dziecka rozpoczyna się od pięty a kończy zgięciem podeszwowym. Tuż po wyproście na skutek rozciągnięcia mięśni następuje zgięcie nogi w trzech stawach.
Pokazujemy zabawkę od boku i prowadzimy do środka ciała. Niemowlęta w tym wieku widzą jednoocznie, na odległość swojej  wyciągniętej rączki. Kiedy jesteśmy blisko kopiuje naszą mimikę. Praca gałek ocznych jest zależna od ruchu głowy. Najpierw obserwujemy reakcję niemowlęcia na dźwięk, następnie nakierowanie głowy a potem oczy.

Widzimy bardzo mocny odruch chwytny dłoni po podrażnieniu wewnętrznej strony, który  z czasem maleje.
Próba trakcji, pociągnięcia niemowlęcia do siadu, widać brak działania mięśni szyi przeciw grawitacji.
Odruch chwytny stóp – po podrażnieniu podeszwy stopy palce się zaciskają.

Rozwój mowy:
Dźwięki są przypadkowe wydawane podczas ruchu.

Odruch MORO – przestraszone niemowlę dźwiękiem lub gwałtownym ruchem reaguje dwoma fazami:
1.    Szybki wyprost całego ciała: rąk nóg tułowia głowy, otwiera usta i oczy, ręce są ułożone mocno w bok.
2.    Zamknięcie – zgięcie tułowia, ręce przyciąga do środka ciała jak objęcie.

Rozwój w leżeniu przodem.
Niemowlę leży w pozycji zgięciowej, głowa ułożona jest na boku, tułów w asymetrii, po stronie twarzowej tułów jest skrócony, ręce zgięte, łokcie cofnięte za linię barków, ręce skręcone do wewnątrz, oparte na kciuku, który jest przywiedziony, palce dłoni niekoniecznie ściśnięte w pięść.
Prawidłowy rozwój polega na pchaniu w podłoże, większe po stronie twarzowej, przetaczaniu główki nosem po podłożu, noga kopie z pięty i po wyproście wraca do zgięcia (reakcja na rozciąganie).
Pupa jest w górze, nogi zgięte, kolana ułożone w bok, stopy w zgięciu oparte na dużym palcu. Po podłożeniu dłoni do stopy, dziecko odpycha się przez pchanie i wyprost nogi.
Reakcja Landaua – zawieszenie w poziomie.
Dziecko uniesione do góry, trzymane pod brzuszkiem prezentuje zgięcie głowy, tułowia oraz lekkie zgięcie rąk i nóg, łokcie są cofnięte poza linię barków, symetryczne.
Zawieszenie na boku oceniamy reakcję kończyn górnoleżących.

  • obie ręce wykonują ruch obejmowania, przypominający odruch Moro, dłonie są otwarte.
  •   kończyna dolna górnoleżąca jest zgięta w stawie biodrowym i w kolanie, ze zgięciem grzbietowym w górnym stawie skokowym.
  •   pronacja stopy, palce u stop wyprostowane i odwiedzione.
  • kończyna dolna dolnoleżąca wyprostowana, ze zgięciem grzbietowym w górnym stawie kolanowym, palce stóp zgięte.
    Obroty prowadzone przez miednicę i bark charakteryzują ruchy globalne, całościowe.
    Rozwój ruchowy dziecka na boku.
    Obserwujemy zachowanie linii ucho, bark, biodro. Górna rączka ułożona do przodu, nie zostaje za plecami, przytrzymanie górnego barku ułatwia boczne uniesienie głowy, górna noga jest zgięta, dolna bardziej wyprostowana.
    Reakcja stąpania – niemowlę ułożone w pozycji pionowej i trzymane za klatkę piersiową odruchowo stąpa po podłożu.

Jeśli interesuje Cię ten temat zaznacz na samym dole strony:

Powiadom mnie o nowych wpisach przez email.