Obserwacja niemowlęcia w leżeniu tyłem, w wieku 3 miesięcy.
W pozycji leżenia tyłem obserwujemy coraz częstsze symetryczne ułożenie główki, następuje rozdzielenie ruchu głowy i oczu, niemowlę potrafi popatrzeć za przedmiotem nie ruszając głową.
Następuje rozdzielenie pracy głowy i barków, niemowlę skręcając głowę nie skręca barków i zaczyna kontrolować odruch wyprostu kończyn po stronie twarzowej i zgięcia kończyn po stronie potylicznej. Potrafi już przeciwstawić się grawitacji i unosi rączki do przedmiotu pokazanego w linii środkowej. Potrafi też złączyć rączki w środkowej linii ciała co jest elementem budowy czucia postawy i ułożenia tzw. liniowość. Kończyny dolne pokonują grawitację i są lekko uniesione do góry.
Próba trakcji ( pociągnięcia za rączki do góry) niemowlę unosi głowę najpierw przyciągając brodę do klatki piersiowej, w pozycji siedzącej kontroluje głowę choć jest nieco chwiejna.
W leżeniu przodem.
Niemowlę coraz wyżej podnosi głowę, barki, wysuwa kończyny górne spod klatki piersiowej by ułożyć łokcie pod barkami. Jest zainteresowane zabawką, potrafi skupić wzrok. Nogi są coraz bardziej wyprostowane w przeciwieństwie do poprzedniej „żabki”, stopy oparte już nie na paluchach ale bardziej centralnie.
Jest pod wpływem odruchu Symetrycznego Tonicznego odruchu
W leżeniu przodem zgięcie głowy wywołuje zgięcie rąk i wyprost nóg, wyprost głowy wywołuje wyprost rąk i zgięcie nóg co umożliwia naukę czworakowania w późniejszym okresie.
Reakcja podparcia na stopach i stąpania wygasza się około 4 miesiąca życia.
Atos najwyraźniejszy w 2 miesiącu zanika około 6 miesiąca życia.
Reakcja podparcia na rękach, unosi głowę i wysuwa ręce do przodu.
Test Landaua (poziome ułożenie dziecka) – głowa wysoko uniesiona, ręce wyciągnięte przed siebie.
Jeśli Ci się podoba ten artykuł, zaznacz:
Powiadom mnie o nowych wpisach przez email.
